کد مطلب:270656 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:276
پیش کش
جزای این اثر، بدرقه راه كسی باد كه باحلم گران سنگش، بارهای سنگین جهالت و غفلت و عجولی ما را به دوش كشید، و ما را همراه با بیّنات و بصیرت تا دروازه های مدینة الرسول (صلی الله علیه وآله وسلم)راه برد، و با علی (علیه السلام)، دروازه بان آن شهر، آشنا نمود، و عشق او را در قلب مان شعلهور ساخت.
در این سیر، به قدر خویش واقف شدیم، و ضرورت وجود حجّت خدا را، احساس كردیم، و همراه علی (علیه السلام)تاریخ را درنوردیم تا به آدم، اول حجّت خدا، و خاتم، آخرین رسول او، و بقیة الله الاعظم، آخرین حجّت خدا، شناخت پیدا كنیم و با آنها همراه شویم.
حجّتش از او خشنود باد! كه ما را از «عرفات» حق گذراند، آنگاه به حریم ها و ناموس های او در مشعر الحرام شعور یافتیم، و ما را در «منی» به درگیری با آرزوهایمان فراخواند، تا دشمن اصلی خود را در دو حوزه درونی و برونی «رمی» نمائیم، و آن طور كه شیطان بزرگ را راندیم، شیاطین دیگر را از صحنه دلمان بزدائیم.
با او به صفا رسیدیم و از او مروّت و مردانگی آموختیم.
خداوند بر درجاتش بیفزاید و باران رضا و رضوانش را بر او جاری سازد و او را در زمره رجعت كنندگان در دولت كریمه قرار دهد.
ع ـ فلسفیان
طلیعه
«یا صاحب الزمان أدركنا»
«حضرت مهدی (علیه السلام)» از نگاه «امیرالمؤمنین (علیه السلام)»،
«نوید عدالت» از نگاه «شهید عدالت»،
«عدل فراگیر» از نگاه «عدل در زنجیر»،
«عدالت موعود» از نگاه «عدالت مظلوم» است.
بررسی ابعاد مختلف شخصیّت «آخرین امام» از دیدگاه «اولین امام» بیانگر نوعی «یگانگی» و «پیوستگی» در «سلسله امامت» است كه در سایه آن «بقای ولایت» به عنوان «استمرار رسالت» تضمین می شود، سمت و سوی توحیدی «جامعه» محفوظ می ماند; وتلاش ها، مجاهدت ها و پایمردی ها وشهادت طلبی های «پیروان ولایت» به ثمر می نشیند.
تأكید بر «حجة اللّه» بودن امام زمان (علیه السلام) ـ با تكیه بر سنّت تغییر ناپذیر الهی در اقامه حجّت ـ نوعی «مسئولیت آفرینی» برای مردم در قبال اوست. مسئولیّتی كه آنان را در پیروی از او تجهیز می كند و نسبت به «اطاعت پذیری» و «فرمانبری» از او برمی انگیزاند.
«ثمره حجّت بودن امام زمان (علیه السلام)» تنها در قیامت و در پیشگاه میزان عدل الهی ظهور و بروز نمی یابد، بلكه «عرصه زندگی» و حیات فردی واجتماعی نیز جلوه گاه آثار و ثمرات این حجیّت است.
با «نگاه به حجّت» است كه «حقّ» تشخیص داده می شود و انسان در «موضعگیری» خود از اشتباه مصون می ماند. با «تأسّی به حجّت» است كه «رفتار» مؤمن تصحیح می شود و لغزش وانحراف برایش پیش نمی آید. با «فرمانپذیری از حجّت» است كه شیعه از فتنه ها به سلامت می رهد، ونیك فرجامی دنیا و سعادت آخرتش ضمانت می شود.
مولا علی (علیه السلام) با تأكید بر «ضرورت وجود حجّت» در بین همه انسان ها، در همه جای زمین، همیشگی بودن و استمرار وجود او را خاطر نشان می سازد; و با چنین تصویری، نقش حضرت مهدی (علیه السلام) را به عنوان «آخرین حجّت الهی» حیاتی تر و برجسته تر می نمایاند.
تقسیم بندی «حجّت قیام كننده به امر الهی» به دو گونه «حجّت ظاهر و آشكار» و «حجّت نهان شده مستور» كه تأكیدی بر عدم تفاوت آن دو نیز به شمار می آید، علاوه بر ابعاد كلامی، نوعی پاسخگویی به پرسش هایی است كه در زمانه غیبت نسبت به چگونگی بهره وری از امام زمان (علیه السلام) پدید می آید.
«تأثیرات تكوینی» وجود حجّت به ظهور و غیبت او بستگی ندارد، چنانكه تأثیر «هدایت تشریعی» و «راهبری های عملی» او با نهانزیستی ظاهری او تقلیل نمی پذیرد. امام غایب نیز همچون امام ظاهری كه در گوشه ای از دنیا اقامت گزیده و عملاً دور از دسترس اكثر ارادتمندان و پیروان خویش است، می تواند با فرمایشات و توجیهات، و با نظارت پیدا و نهان، وبا بهره گیری از نمایندگان و عاملان خود، در «اداره جامعه» مؤثر باشد.
امیرالمؤمنین (علیه السلام) در نهج البلاغه و سایر فرمایشات گهربار و معجزه آمیز خویش تنها به ذكر «ابعاد وجودی امام زمان (علیه السلام)» و حتّی صفات و خصوصیّات شخصی آن بزرگوار اكتفا نكرده، بلكه به «ویژگی های دوران غیبت» نیز اشاره فرموده است. بر شمردن این ویژگی ها ـ تحت عنوان ملاحم ـ نوعی «آماده سازی مردم» برای پذیرش شرایط سختی است كه در اثر دوری از امام معصوم (علیه السلام) پیش می آید. چنانكه نوعی آگاهی بخشی نسبت به چگونگی مقابله با «عوامل استمرار غیبت» نیز به شمار می آید.
بررسی «صفات منتظران»، از سویی آموزش «كیفیّت انتظار حقیقی» است، و از دیگر سو «معیاری» برای تشخیص «منتظران حقیقی» از «مدعیّان فرصت طلب» است.
امیرالمؤمنین (علیه السلام) با بر شمردن این صفات، در حقیقت «انتظار» را معنی می كند، وراه وصول به «درجات پر ارج منتظران» را تبیین می فرماید.
«نگاهی به پیامدهای ظهور» در كلام امیرالمؤمنین (علیه السلام) در حقیقت نوعی ترجمان آیات شریفه قرآن درباره «غلبه نهایی حق» و «امامت مستضعفان» و «وراثت صالحان» در زمین است. زمانی كه همه آراء و نظرات، رنگ وبوی «قرآن» می گیرد و شمیم عطرآگین «توحید» سراسر گیتی را آكنده می سازد.
كتابی كه پیش رو دارید ثمره تلاشی مختصر برای نمایاندن چهره پرنور امام زمان (علیه السلام) از لابلای سخنان نورانی مولای متقیّان (علیه السلام) است.
تحقیقی در واژگان حجیّت و حجّت، مقدمه ای برای بررسی مقام و موقعیّت ویژه حجّت باقیه الهی، حضرت بقیة اللّه «عجل اللّه تعالی فرجه الشریف» وبرشماری ویژگی های اخلاقی ورفتاری او از نگاه امیرالمؤمنین (علیه السلام)است، چنانكه ذكر ویژگی های غیبت، ابعاد انتظار، صفات منتظران، نشانه های ظهور و پیامدهای ظهور با بهره گیری از كلام آن بزرگوار، مقدّمه ای برای شناخت آثار و بركات وجودی امام زمان (علیه السلام) در تحقق وعده های الهی نسبت به حفظ وحمایت از دین و حاكمیت بخشیدن به قرآن و ولایت، وجهان گیر وجاودانه شدن حكومت توحید است.
واحد تحقیقات مسجد مقدس جمكران با تقدیم این اثر به ساحت مقدّس ولیّ عصر«عجّل اللّه تعالی فرجه الشریف» توفیقات روز افزون همه ارادتمندان و منتظران حضرتش را در پیروی از آن بزرگوار آرزو دارد.
شیعته و انصاره و اعوانه.
واحد تحقیقات
مسجد مقدّس جمكران ـ قم
زمستان 1378
در این سیر، به قدر خویش واقف شدیم، و ضرورت وجود حجّت خدا را، احساس كردیم، و همراه علی (علیه السلام)تاریخ را درنوردیم تا به آدم، اول حجّت خدا، و خاتم، آخرین رسول او، و بقیة الله الاعظم، آخرین حجّت خدا، شناخت پیدا كنیم و با آنها همراه شویم.
حجّتش از او خشنود باد! كه ما را از «عرفات» حق گذراند، آنگاه به حریم ها و ناموس های او در مشعر الحرام شعور یافتیم، و ما را در «منی» به درگیری با آرزوهایمان فراخواند، تا دشمن اصلی خود را در دو حوزه درونی و برونی «رمی» نمائیم، و آن طور كه شیطان بزرگ را راندیم، شیاطین دیگر را از صحنه دلمان بزدائیم.
با او به صفا رسیدیم و از او مروّت و مردانگی آموختیم.
خداوند بر درجاتش بیفزاید و باران رضا و رضوانش را بر او جاری سازد و او را در زمره رجعت كنندگان در دولت كریمه قرار دهد.
ع ـ فلسفیان
طلیعه
«یا صاحب الزمان أدركنا»
«حضرت مهدی (علیه السلام)» از نگاه «امیرالمؤمنین (علیه السلام)»،
«نوید عدالت» از نگاه «شهید عدالت»،
«عدل فراگیر» از نگاه «عدل در زنجیر»،
«عدالت موعود» از نگاه «عدالت مظلوم» است.
بررسی ابعاد مختلف شخصیّت «آخرین امام» از دیدگاه «اولین امام» بیانگر نوعی «یگانگی» و «پیوستگی» در «سلسله امامت» است كه در سایه آن «بقای ولایت» به عنوان «استمرار رسالت» تضمین می شود، سمت و سوی توحیدی «جامعه» محفوظ می ماند; وتلاش ها، مجاهدت ها و پایمردی ها وشهادت طلبی های «پیروان ولایت» به ثمر می نشیند.
تأكید بر «حجة اللّه» بودن امام زمان (علیه السلام) ـ با تكیه بر سنّت تغییر ناپذیر الهی در اقامه حجّت ـ نوعی «مسئولیت آفرینی» برای مردم در قبال اوست. مسئولیّتی كه آنان را در پیروی از او تجهیز می كند و نسبت به «اطاعت پذیری» و «فرمانبری» از او برمی انگیزاند.
«ثمره حجّت بودن امام زمان (علیه السلام)» تنها در قیامت و در پیشگاه میزان عدل الهی ظهور و بروز نمی یابد، بلكه «عرصه زندگی» و حیات فردی واجتماعی نیز جلوه گاه آثار و ثمرات این حجیّت است.
با «نگاه به حجّت» است كه «حقّ» تشخیص داده می شود و انسان در «موضعگیری» خود از اشتباه مصون می ماند. با «تأسّی به حجّت» است كه «رفتار» مؤمن تصحیح می شود و لغزش وانحراف برایش پیش نمی آید. با «فرمانپذیری از حجّت» است كه شیعه از فتنه ها به سلامت می رهد، ونیك فرجامی دنیا و سعادت آخرتش ضمانت می شود.
مولا علی (علیه السلام) با تأكید بر «ضرورت وجود حجّت» در بین همه انسان ها، در همه جای زمین، همیشگی بودن و استمرار وجود او را خاطر نشان می سازد; و با چنین تصویری، نقش حضرت مهدی (علیه السلام) را به عنوان «آخرین حجّت الهی» حیاتی تر و برجسته تر می نمایاند.
تقسیم بندی «حجّت قیام كننده به امر الهی» به دو گونه «حجّت ظاهر و آشكار» و «حجّت نهان شده مستور» كه تأكیدی بر عدم تفاوت آن دو نیز به شمار می آید، علاوه بر ابعاد كلامی، نوعی پاسخگویی به پرسش هایی است كه در زمانه غیبت نسبت به چگونگی بهره وری از امام زمان (علیه السلام) پدید می آید.
«تأثیرات تكوینی» وجود حجّت به ظهور و غیبت او بستگی ندارد، چنانكه تأثیر «هدایت تشریعی» و «راهبری های عملی» او با نهانزیستی ظاهری او تقلیل نمی پذیرد. امام غایب نیز همچون امام ظاهری كه در گوشه ای از دنیا اقامت گزیده و عملاً دور از دسترس اكثر ارادتمندان و پیروان خویش است، می تواند با فرمایشات و توجیهات، و با نظارت پیدا و نهان، وبا بهره گیری از نمایندگان و عاملان خود، در «اداره جامعه» مؤثر باشد.
امیرالمؤمنین (علیه السلام) در نهج البلاغه و سایر فرمایشات گهربار و معجزه آمیز خویش تنها به ذكر «ابعاد وجودی امام زمان (علیه السلام)» و حتّی صفات و خصوصیّات شخصی آن بزرگوار اكتفا نكرده، بلكه به «ویژگی های دوران غیبت» نیز اشاره فرموده است. بر شمردن این ویژگی ها ـ تحت عنوان ملاحم ـ نوعی «آماده سازی مردم» برای پذیرش شرایط سختی است كه در اثر دوری از امام معصوم (علیه السلام) پیش می آید. چنانكه نوعی آگاهی بخشی نسبت به چگونگی مقابله با «عوامل استمرار غیبت» نیز به شمار می آید.
بررسی «صفات منتظران»، از سویی آموزش «كیفیّت انتظار حقیقی» است، و از دیگر سو «معیاری» برای تشخیص «منتظران حقیقی» از «مدعیّان فرصت طلب» است.
امیرالمؤمنین (علیه السلام) با بر شمردن این صفات، در حقیقت «انتظار» را معنی می كند، وراه وصول به «درجات پر ارج منتظران» را تبیین می فرماید.
«نگاهی به پیامدهای ظهور» در كلام امیرالمؤمنین (علیه السلام) در حقیقت نوعی ترجمان آیات شریفه قرآن درباره «غلبه نهایی حق» و «امامت مستضعفان» و «وراثت صالحان» در زمین است. زمانی كه همه آراء و نظرات، رنگ وبوی «قرآن» می گیرد و شمیم عطرآگین «توحید» سراسر گیتی را آكنده می سازد.
كتابی كه پیش رو دارید ثمره تلاشی مختصر برای نمایاندن چهره پرنور امام زمان (علیه السلام) از لابلای سخنان نورانی مولای متقیّان (علیه السلام) است.
تحقیقی در واژگان حجیّت و حجّت، مقدمه ای برای بررسی مقام و موقعیّت ویژه حجّت باقیه الهی، حضرت بقیة اللّه «عجل اللّه تعالی فرجه الشریف» وبرشماری ویژگی های اخلاقی ورفتاری او از نگاه امیرالمؤمنین (علیه السلام)است، چنانكه ذكر ویژگی های غیبت، ابعاد انتظار، صفات منتظران، نشانه های ظهور و پیامدهای ظهور با بهره گیری از كلام آن بزرگوار، مقدّمه ای برای شناخت آثار و بركات وجودی امام زمان (علیه السلام) در تحقق وعده های الهی نسبت به حفظ وحمایت از دین و حاكمیت بخشیدن به قرآن و ولایت، وجهان گیر وجاودانه شدن حكومت توحید است.
واحد تحقیقات مسجد مقدس جمكران با تقدیم این اثر به ساحت مقدّس ولیّ عصر«عجّل اللّه تعالی فرجه الشریف» توفیقات روز افزون همه ارادتمندان و منتظران حضرتش را در پیروی از آن بزرگوار آرزو دارد.
شیعته و انصاره و اعوانه.
واحد تحقیقات
مسجد مقدّس جمكران ـ قم
زمستان 1378